Hoeveel gedupeerde moeten we nog verwelkomen?

Iedere keer als ik weer een nieuw lid moet verwelkomen, baal ik als een stekker dat we tot nu toe met de rug tegen de muur staan en dat deze meneer en mevrouw nog genadeloos toe kunnen slaan. Af en toe zakt de moed me in de schoenen. En stel ik me een aantal vragen: hoe gewetenloos en hartenloos moet je zijn, om over de rug van de toch al vaak zwaar gedupeerde, je zakken te vullen? Kun je zonder over je schouders en te kijken en zonder gigantisch schuldgevoel er vrolijk op los leven en genieten van het geld dat een ander toekomt? Blijkbaar hebben Dhr. Boltjes en Mevrouw Tinga hier geen enkele moeite mee en kunnen zij genieten van hun nachtrust, (iets wat vele van ons niet gegund is en dit terwijl het toch onze centjes zijn) en er lekker op los spelen en zingen van de ene kroeg naar de ander. Weten zij wat het is om iedere cent om te draaien, en zelfs dan niet rond te komen? Ik besef me dan ook, dat ik ondanks mijn kleine portomenee ik wel met opgeheven hoofd door het leven kan, ik hoef me niet te verstoppen, ik hoef niet over mijn schouders te kijken bij het over straat gaan.
De lijst met gedupeerde word langer en langer en daar lig ik soms 'snachts wakker van, van het onrecht wat deze mensen aanrichten!!!
Dit is dan ook mijn drijfveer om door te gaan, als ik ergens niet tegen kan is het onrecht, en dat is dit, ONRECHT! Natuurlijk heb ook mijn fouten net als iedereen, maar zou niet kunnen leven over de rug van een ander.
De grote vraag is : hoeveel gedupeerde moeten we nog verwelkomen? Hoe vaak moet ik me deze vragen nog blijven stellen?
Mijn antwoord : tot het einde!

Wat mooi verwoord. Dit komt recht uit je hart, dat kan je tussen de regels door lezen. Dit stukje raakt ook mensen in het hart. Ik vind het echt heel mooi.

Ik wens dat er geen nieuwe mensen zich meer aanmelden, maar ik ben bang dat dit een droom is.

En wat het CBAI betreft, het zijn gewetensloze schoften en beesten. Andere naam kan ik het niet geven.